Taal & Cultuur
Op deze pagina vindt u steeds nieuwe informatie over een aspect van de Nederlandse, Engelse of Spaanse taal en cultuur. Het is de bedoeling dat op deze pagina handige en leuke wetenswaardigheden komen te staan. Wij nodigen u uit om regelmatig een kijkje te komen nemen bij de achtergronden van de Nederlandse, Engelse en Spaanse taal en cultuur.
De Argentijnse tango
De tango is diepgeworteld in de Argentijnse cultuur. Het is meer dan alleen een sensuele dans. Tango verenigt dans, muziek, zang en poëzie. De Verenigde Naties hebben zelfs in 2009 de Argentijnse tango toegevoegd aan de lijst van immaterieel cultureel erfgoed.
De geboorte van de tango
De tango is aan het eind van de 19e eeuw ontstaan aan de oevers van de Rio de la Plata tussen Buenos Aires en Montevideo (Uruguay). Daar leefden veel verschillende nationaliteiten bij elkaar. De tango was een unieke vorm van integratie. Het was een versmelting van verschillende muzieksoorten. De Spaanse flamenco mengde zich met de Candombe. De caudillos (Zuid-Amerikaanse cowboys) brachten de muziek en dans van het platteland naar de stad. Een groot deel van de muziek en dans is ontstaan uit heimwee naar vaderland, familie en geliefden.
Van macho tot sensueel
De tango ontstond in de armste wijken van de stad. Omdat vooral veel jonge mannen naar de stad waren getrokken op zoek naar werk, waren er veel minder vrouwen dan mannen. De tango speelde daarom ook een rol bij de prostitutie. Mannen hitsten elkaar op en dansten met elkaar de tango. Vaak werden er ook messen bij getrokken. Het was vooral een macho dans vol improvisatie. Het werd een spel van leiden en volgen waarbij machtsvertoon een grote rol speelde. Later werd het een intieme parendans tussen een man (de leider) en de vrouw (de volger). De dans was zo intiem en sensueel dat de paus de dans zelfs verbood aan het begin van de 20e eeuw. De tango had toen ook al het vasteland van Europa veroverd.
Hoogtepunten, dieptepunten en de bekroning
De hogere sociale klassen in Argentinië keken aanvankelijk neer op deze dans uit de achterbuurten. Maar toen in 1912 de tango in Parijs werd geïntroduceerd, won de dans al snel aan populariteit. Londen en New York volgden daarna snel. Hiermee begonnen de gouden jaren van de tango. Muzikale ensembles werden talrijker, net zoals de dansgelegenheden. De muziek werd in die tijd altijd live uitgevoerd. De bandoneon had inmiddels zijn intrede gedaan en door de grote toeloop van het publiek moesten ook de orkesten groeien om boven het geluid van pratende en dansende mensen uit te komen. Zo ontstond het orquesta típica, bestaande uit bandoneon, piano, viool, cello en contrabas. De bas speelde een strak schema, de piano en bandoneon speelden daar vrij overheen. Carlos Gardél was in die tijd de Koning van de Tango.
Aan de populariteit van de tango komt in de jaren '50 een einde. Astor Piazolla introduceerde eind jaren '50 nog wel een variant van de tango met een meer jazzy karakter dan de volkse tango. Deze vorm werd vooral populair onder intellectuelen. De tango moest plaats maken voor modernere en vrijere muziekstijlen. De mensen dansten niet meer in paren. Jazz, popmuziek en disco maakten de weg vrij voor het individueel dansen.
Halverwege de jaren '80 vindt echter weer een ommekeer plaats. Mensen blijken genoeg te hebben van het individuele dansen en krijgen weer behoefte om samen als paar te dansen. De tango wordt herontdekt. Ook in Buenos Aires is de dans weer helemaal hip, jongeren zijn massaal te vinden in trendy dansgelegenheden waar ze de tango dansen. En vrijwel overal ter wereld zijn tangoscholen en salons te vinden. Opmerkelijk genoeg is de warmbloedige, sensuele dans ook razend populair in Finland.
De Argentijnse tango heeft zich in en buiten Argentinië ontwikkeld. Er zijn verschillende varianten, uiteenlopend van klassiek tot modern. Nog steeds wordt de dans beïnvloed door andere muziekstijlen zoals jazz of salsa. Maar de klassieke tango zoals deze ontstond in Argentinië en Uruguay, zal nu voor de latere generaties behouden kunnen worden door de plaatsing op de lijst van immaterieel cultureel erfgoed.
